Na koniec pozostał mi przedpokój. Dodam, że nie podjęłam się urządzania pokoju dziecka, ponieważ gust nastolatków wpędza mnie z jednej strony w histeryczny śmiech, a z drugiej – w depresję. Pokój syna urządzili zatem panowie, powiedzmy że w oparciu o moje drobne sugestie, które i tak dostateczni nadwyrężyły stan mojego układu nerwowego.
Przedpokój w moim mieszkaniu nie należy do olbrzymich, co nie zmienia faktu, że pomieści on szafę na odzież wierzchnią i szafkę na buty. Niestety, w takiej sytuacji braknie miejsca na wieszak. Nie ukrywam, że wahałam się, którą opcję wybrać. Wnętrza z szafą wyglądają bardziej elegancko. Kiedy przypomnę sobie wieszak z mojego poprzedniego mieszkania, który na widok wszystkich gości wystawiał nieschludnie powieszone płaszcze, to skłaniam się do pierwszej opcji.
Z drugiej strony jest on dużo lepszym rozwiązaniem w przypadku mokrej od deszczu czy śniegu odzieży, która nie nadaje się przecież do powieszenia w szafie. Wbrew pozorom – trudny wybór. Ostatecznie zdecydowałam się na zabudowanie przedpokojowej wnęki. Wygląda to dużo bardziej estetycznie i daje dodatkową możliwość pochowania przedmiotów codziennego użytku. A mokrą odzież można zawsze wysuszyć w łazience. Innym czynnikiem świadczącym na korzyść tego rozwiązania była możliwość umieszczenia na drzwiach przesuwnych lustra. Biorąc pod uwagę ilość drzwi, którymi najeżony jest przedpokój brakło miejsca na ten jakże ważny element kobiecej egzystencji. Ważnym elementem okazała się również szafka na buty. Dobrze, że trafiłam do kompetentnego projektanta, który uwzględnił nadzwyczaj pokaźny rozmiar butów mojego męża. W innym przypadku byłaby ona tylko moją własnością.
Z powodu braku w moim małym przedpokoju okna, zdecydowałam, że najlepszym wyborem będzie jasna farba na ścianach. Wybór padł na kolor lekko beżowy, który doskonale skomponował się z brązową szafą i halogenowym oświetleniem. Dzięki temu miejsce w mieszkaniu, z którym goście stykają się na wejściu nabrało uroku i estetycznego wyglądu.
